Het moet natuurlijk ‘Teleurstellingen’ zijn, maar hier in Drenthe plakken we graag een S ergens achter.
Zo heeft de kat soms worms, doen mijn arms soms zeer van het in de tuin werken en geeft het leven soms teleurstellings.
Meestal zie je ze wel aankomen, soms verrassen ze je echter; die teleurstellings.
‘Ik krijg de kop er nog niet omheen’ zeggen we hier dan; een metafoor voor het onbegrip van waaruit de teleurstelling is ontstaan.Verder lezen →
Er is niets fijners dan onderweg zijn.
Het asfalt wat onder de banden van je auto doorglijdt als ware een warm mes door roomboter, de tankstations langs de A6 die je allen bij naam kent, de taxi’s die ter hoogte van Schiphol áltijd rechts inhalen.
Ik hou van onderweg zijn; niet per sé ergens heen, gewoon onderweg zijn is voldoende.
Verder lezen →
In ieder spelletje, van monopoly tot aan yahtzee, is het dé grote uitdaging.
6 gooien. Maar, wat nou als je nooit meer 6 gooit in je leven?
Het moment dat de dobbelsteen uitrolt en je de drie identieke rijen bolletjes naast elkaar ziet staan maakt ons hart een sprongetje.
Gelukt. Het hoogst haalbare. Eindbaas.
Dat 6 gooien hebben we inmiddels verder getrokken; het is een onderdeel van ons leven geworden. Verder lezen →
Ieder mens heeft er wel één, een enkeling heeft er zelfs meer.
Rauwe randjes. Het moment dat je tussen verstand en pure emotie zit, waar er geen controle meer bestaat en waarbij je primair reageert.
Het heeft me altijd gefascineerd, die rauwe puurheid van mensen.
Over een paar uur verruil ik de 34 definitief voor de 35; een jaar ouder en waarschijnlijk ook wijzer.
Net als tijdens de laatste uren voor Nieuwjaar ben ik me altijd bewust van hetgeen het afgelopen levensjaar me gebracht én afgenomen heeft, welke veranderingen ik heb doorgemaakt en wat ik geleerd heb.
Niet dat ik daar dan ook maar een seconde van wakker lig of vol motivatie mee aan de slag ga maar, opmerkelijk is het wel.
______________________________________
Mensen zeggen dat het slijt maar dat doet het niet.
Je leert ermee leven, accepteert het en omarmt uiteindelijk je verdriet.
Het zit in een klein holletje; recht onder je hart, daar leeft het voort stil en klein
Herinneringen groeien en jij, jij leert leven met de pijn
Voor altijd getekend, voor altijd een stukje kwijt
Een stukje papa, een stukje liefde, verdriet en ja, ook een stukje spijt
Maar het gaat goed, ik mag niet klagen want het leven leefde voort
Maar nooit fladderde ik meer zoals 2 jaar geleden, zoals het in mijn hoofd stiekem nog steeds hoort
Dat fladderen is veranderd en ik veranderde mee
Ik kon ook niet zoveel anders, ik liet me maar rollen, als golven naar de zee
Bloedend of huilend, lachend, pratend en soms grommend als een gewond dier
Ik heb je dood gegeten en gedronken pap, ik ging er dwars doorheen. Mijn enige manier.
Inmiddels kan ik zeggen: de Manon van vandaag is zoveel meer als toen
Minder onbevangen wellicht; maar zoveel zachter, zoveel meer focus op zaken die er wél toe doen
En omdat ik jouw dochter ben fladder ik weer meer de laatste tijd; alleen en op eigen kracht
Een enkele keer denk ik nog terug aan hoe het was, als ik niet kan slapen en op mijn rug lig te staren naar het donker van de nacht.
Denk ik terug aan dat laatste moment, dat ik je levenloos zag liggen daar onderaan de trap
De laatste keer waarop ik mezelf hoorde zeggen:
“Ik ben zijn dochter. En dat, dat is mijn pap.’’
__________________________________________
10 dagen geleden had ik mijn zinnen gezet op de hoofdprijs in de Staatsloterij Droomsalaris trekking.
Ik zag mezelf al helemaal gesetteld zitten op een Franse berg met paard, poes en gespierde tuinman die iedere ochtend verse croissants au beurre mee zou brengen. In de late avondzon, nippend aan mijn glas rode wijn afkomstig uit eigen wijngaard en filosoferend over het leven.
Ik won niet.
De melding was kort maar krachtig: ‘’Helaas, maar; doet u de 10e weer mee? Dan maakt u opnieuw kans.’’
Ik hoor je denken; daar hebben we de zóveelste blog over de Corona ellende die Nederland al ruim een maand in zijn greep heeft.
Mispoes.
Er is genoeg over gezegd en geschreven, de onderliggende boodschap is glashelder.
De situatie is kut.
En wat doe je dan, als je klem staat tegen de muur en geen kant meer op kan?
Verder lezen →
Donderdag 9 januari.
De vuurwerkresten liggen nog in de goten, het regent zachtjes en de eerste knoppen komen alweer aan de struiken.
Iedereen is blij dat alles weer ‘gewoon’ is, de sportscholen draaien overuren en de Albert Heijn promoot ‘gezond eten’ als nooit tevoren.
Het nieuwe jaar is 9 dagen geleden begonnen. Een nieuw jaar, een nieuwe ronde en wie weet hoeveel kansen.
Maar zonder jou pap.
Verder lezen →
7 december 2019, Sinterklaas zit inmiddels weer met zijn bakkes in de Spaanse zon.
In Nederland is het 10 graden en, hoe toevallig, regent het.
Nog 24 dagen en dan is dit jaar voorbij. Over. Op. Eindig.
Verder lezen →
