Maandag 7 januari 2019, ik moet nog even wennen aan die 9.
De eerste week ‘’nieuw jaar’’ zit er weer op en daarmee ook de goede voornemens die heel Nederland trouw bedenkt maar nooit uitvoert.
Eigenlijk krijg ik zelden meer de vraag, men weet dat ik er niet aan doe. Dat het niet mijn stijl is ergens mee te stoppen op een bepaald moment laat staan ergens aan te beginnen.
Ik begin wanneer ik wil.
En zo begon 2019.
Zonder veel bombarie, thuis, met een fles Moët en de kat op schoot.
Samen hebben we naar het vuurwerk gekeken en al leek het soms een tikkeltje op een imitatie van de Gazastrook, mooi was het wel.
De eerste ochtend van een nieuw jaar is in mijn optiek altijd speciaal. Niet zozeer omdat het nieuwe jaar is gestart maar wel omdat overal in de lucht nog de verwachtingsvolle vibe hangt van ‘Wat gaat dit jaar ons brengen?’.
Als ik niet te brak ben, en dat viel dit jaar mee zie boven, dan sta ik vroeg op en wandel het bos in.
Weer zo’n voordeel van wonen in Drenthe.
Het was doodstil.
De zon piepte tussen de wolken door en veranderde het vrij normale bos in één keer in een soort magische wereld waar je zou verwachten kabouters en elfjes te zien.
En terwijl heel Nederland nog op één oor lag begon daar om iets voor half 9 mijn 2019.
Voor het eerst dat ik geen plannen heb gemaakt.
Geen afspraken met mezelf laat staan met anderen.
Geen koers bepaald, geen verwachtingen eigenlijk.
Dus liep ik daar, met een leeg hoofd en een rustig hart.
Omdat er niets was om over na te denken heb ik terug geblikt op 2018.
Het jaar waarin er, as usual, veel gebeurde.
Veranderingen, op allerlei gebieden, de geboorte van 2 veulens, het overlijden van geliefde mensen en dieren.
Het jaar van hollen en veel te weinig stilstaan.
Het jaar van een forse stap achteruit en bezinning.
Het jaar waarbij bepaalde situaties akelig pijnlijk duidelijk werden maar, ook het jaar van persoonlijke groei.
Het jaar van lachen tot je buikpijn krijgt.
Het jaar van goede wijn en goede wiet.
Het jaar van grapjes en uitdagen, van het verzinnen van nieuwe woorden.
Het jaar waarin deze nieuwe woorden te pas en te onpas worden ingezet met als grote winnnaar ‘Hoedan?’ en ‘Uitloklegging’.
Het was niet mijn jaar, maar daarom niet minder waardevol.
In mijn ooghoek zag ik iets bewegen; ‘een kabouter’ schoot er door mijn hoofd.
Lachen. Nee natuurlijk niet. Maar, het illustreerde wel heel mooi hoe ik 2019 ben begonnen.
Dromen. Grote dromen en een nog grotere fantasie maken dat ik volgend jaar rond deze tijd kan mededelen : ‘2019 was van mij beste mensen, en na mij zijn jullie de eersten!’
