Dat zijn van die ronde dingen, klein of groot; zolang ze maar rond zijn.
Cirkels komen op allerlei momenten en manier in je leven voort; we staan er alleen niet bij stil.
Wij mensen denken altijd maar dat we vooruit gaan of, als het even tegenzit achteruit.
In een rechte lijn, soms met wat omwegen, maar we denken nooit ‘rond’.
Hoe zit het dan met die cirkels?
De naakte waarheid is echter dat we ons continu voortbewegen in cirkels.
Heel klein beginnend; als je om je as draait om naar de wereld om je heen te kijken tot heel groot eindigend als je besluit in het vliegtuig te stappen om naar Australië te gaan.
In het wild zie je dit cirkelpatroon ook terugkomen; roofdieren bakenen hun territorium vaak cirkelsgewijs af en vergroten of veranderen het op dezelfde wijze.
Heel eerlijk? Ik heb hier nooit ook maar een minuut over nagedacht totdat ik verleden week op mijn paard zat en het van geen kant wou, niet recht en niet rond.
Het paard in kwestie is een merrie, een prachtige dame maar niet eentje die het je cadeau geeft zeg maar.
Vrouw-eigen noem ik dat maar.
We gaan elkaar de komende maanden onderzoeken en kijken of we de juiste afstemming kunnen bereiken voordat ik definitief ja of nee ga zeggen. Ideaal.
Maar, daar zat ik dan. Samengeknepen billen, hart in het keeltje en een dribbelende 600 kilo onder me.
We verstonden elkaar even niet. De ruis op mijn lijn was te groot en zij dacht: ‘Ja hoi! Ik trek mijn plan wel’.
Safety first!
Anyway, al handdoek in de ring gooiend kwam het oude vertrouwde touwtje weer terug van begin deze maand.
Ik had hem doorgeknipt maar man, was ik even hard opzoek naar een pot lijm om hem weer aan elkaar te krijgen.
De volgende dag, in de auto onderweg naar een klant had ik het alweer uitgedacht. Nieuw touwtje zoeken, niks doorknippen, lekker veilig blijven.
Maar, er zat zo’n venijnig stemmetje door mijn Spotify playlist heen te zeuren : ‘Manon, schiet op. Laat je tanden zien, vergeet dat touwtje en los het op.’
En zo ontstond er een innerlijke discussie welke ik de dag daarop op tafel legde bij mijn trainster en tevens eigenaresse van het paard.
Na 3 lang en breed gesproken te hebben kwam daar het hoge woord, op haar vraag waaróm ik zoveel ruis op mijn lijn had zitten was mijn antwoord ‘Ik voelde me niet veilig’.
‘Zet hem op de cirkel dan wicht, en blijf daar totdat je, je weer veilig voelt’.
Zet ‘m op die cirkel wicht!
En zo makkelijk was dat.
Een uur later klom ik er weer op; we begonnen op het cirkeltje, we bleven op het cirkeltje en we eindigden op het cirkeltje.
Braaf paard, ontspannen lachende Manon, nieuwe oefeningen gingen makkelijk; zolang ik maar op dat cirkeltje bleef.
Nou, dacht ik. Hoe mooi zou het zijn als dit ook in andere situaties werkt.
En dat doet het dus.
In feite is wat ik afgelopen week tegenkwam en waarin ik een oplossing vond niets anders dan teruggaan naar de basis wanneer het even niet wil. Wanneer de ruis te groot is.
En, dat kun je op vele manieren in je leven toepassen.
Vandaar uit kwam mijn nadenken over ‘hoe wij ons bewegen’ en toen ik me realiseerde dat we dit cirkelsgewijs doen was de euforie compleet!
Nooit meer afslaan, stoppen, een andere route kiezen of omdraaien.
Simpelweg je cirkel verkleinen wanneer dit nodig is en vergroten wanneer het kan.
Zit je te lang op dezelfde cirkel en begint het te vervelen? Voilá, je legt je been aan tegen de denkbeeldige paardenbuik en je vergroot je uitzicht.
Het antwoord op al uw levensvragen: Cirkels!
Ergens ben ik wel benieuwd; ik heb mezelf goed leren kennen de afgelopen maanden en ik ben tevreden met hoe mijn leven eruit ziet.
Ik heb andere methodieken verkent en aangeleerd en deze kan ik op het lijstje bijzetten.
Voorheen had ik gedacht; dit is té simpel, wáár zit de adder? Nu denk ik; hoe mooi!
Het is weer een stukje transformatie welke door die rare, sterke merrie(heb ik daar een abonnement op?) in gang is gezet.
Morgen stap ik weer op, dankbaar voor haar wijze lessen en neem ik haar mee in mijn cirkel.
En dat touwtje, dat rafelt inmiddels teveel.
