Het einde nadert…
7 december 2019, Sinterklaas zit inmiddels weer met zijn bakkes in de Spaanse zon.
In Nederland is het 10 graden en, hoe toevallig, regent het.
Nog 24 dagen en dan is dit jaar voorbij. Over. Op. Eindig.
Terwijl ik naar de kerstboom staar rollen de maanden door mijn hoofd, als een aaneenschakeling van gedachtes, herinneringen en doelen. Sommigen gehaald, sommigen niet.
Precies een jaar geleden, in december 2018, begon ik met een intensieve therapie omdat ik met mijn neus vol tegen de muur die overspannenheid heet was aangelopen.
Ik had er al een paar sessies opzitten en van december tot aan maart zat ik twee keer per week op de bank.
Koptelefoon op, EMDR piepjes door mijn oren, tissues vol tranen, schuddende funderingen van opgekropte woede. Maar, het hielp.
Traditiegetrouw overdenk ik altijd in de weken voor Kerstmis het jaar; maak ik plannen voor het komende jaar en analyseer ik het één en ander.
In 2018 deed ik dit niet.
Afbreken en opbouwen
Ik heb mijn leven zo hard opengebroken dat ik van voor niet meer wist wat er van achter zat en ook geen flauw idee had, laat staan een plan, over hetgeen ik in 2019 wou bereiken.
Er was één ding wat wel keer op keer de kop op stak. Het moest anders. Zittend op de therapie bank bedacht ik ‘’Manon 2.0’’.
En met die boodschap gingen Fredt de kat en ik samen, stilletjes 2019 in.
Op 1 januari liep ik vroeg in de ochtend door een verlaten bos en begon het een en ander vorm te krijgen. Hoe die 2.0 versie er precies uit zag wist ik niet. Wat ik wou wist ik ook niet.
Wat ik wél wist was dat ik meer balans wou aanbrengen in mijn leven. Hard en zacht niet meer tegenover elkaar maar hand in hand.
Meer emotie, minder ratio. Meer voelen, minder weten.
Energie om plannen te maken hoe dit te bereiken was er niet, ik besloot de zaak maar gewoon te laten etteren en te kijken hoe balletjes gingen rollen.
Het enige balletje wat ik een zetje gaf was contact zoeken met een westerntrainer om mijn paardensport carrière nieuw leven in blazen.
De flipperkast van 2019
En nu, nu zijn we bijna 12 maanden verder.
Wat een doorbraken heeft 2019 gekend. En het mooiste, allemaal zonder plan. Zonder doelgericht lijntje, geen stip op de horizon en geen koers.
Ik ging afgelopen jaar van links naar rechts, een flipperkast was er niets bij. Ik heb meerdere momenten gedacht: ‘Ik ben er!’ en, ik zat er iedere keer naast.
Me dat realiserend kon ik de humor er van inzien en ging ik vol frisse moed weer verder; stevig vloekend, dat dan weer wel.
Ontelbare uren heb ik, onderweg naar klanten, in de auto met mezelf zitten praten. Ik heb mezelf aangekeken in iedere spiegel die ik kon vinden. Ik heb het plannen en organiseren losgelaten en met een soort van gretigheid ben ik in het moment gaan leven.
Ik heb grenzen opgezocht, ben er overheen gegaan en heb gehuild, gelachen en geschreeuwd.
Mezelf uitdagen; op persoonlijk en emotioneel vlak. Dat werd, achteraf bekeken, de rode draad.
De reis is nog niet ten einde maar de afstanden worden steeds kleiner.
De 2.0 versie is daar, echter heb ik zoveel geleerd en is er zoveel veranderd dat ik door wil gaan.
Grappig want een jaar geleden dacht ik ‘ Als ik daar en daar ben, nou, dan is ’t wel best. Dan is het klaar’.
Poten in de blubber
En nu, nu staat 2020 op het moment van losbarsten.
De Manon die je nu ziet zit weer 4 keer per week op haar (nieuwe en fantastische) paard.
Ze volgt een opleiding naast haar baan om van haar passie meer dan alleen een passie te kunnen maken.
Combineert strak in het pak en poten in de blubber.
Ze is alleen gaan kamperen, heeft een stuk minder maar wél fantastische vrienden, brengt haar assertiviteit meer in de praktijk.
Lacht meer. Huilt meer. Stelt meer grenzen en gaat hier minder vaak overheen.
Praat nog steeds te veel en te luid.
Kent zichzelf beter. Houdt ook meer van zichzelf.
Gunt zichzelf meer en verwent zichzelf meer.
Beziet kleinere dingen met een grotere verwondering.
Werkt nog steeds hard maar niet meer té hard.
Breekt zaken open, voegt lucht en humor toe en provoceert nog steeds af en toe; gewoon omdat het kan.
2020. Een magisch getal en wellicht ook een magisch jaar. Buiten het halen van mijn examens geen plannen. Geen doelen. Geen toestanden.
Helemaal niets.
Want dat is wat ik geleerd heb. Misschien wel de mooiste les van allemaal; accepteer wat ís en het leven volgt vanzelf.
Ik wens je niets minder dan mezelf, heb een warme liefdevolle kerst. Alleen, met de kat of met je familie. Knal de Moët open om 00.00 uur en wellicht zie ik je op 1 januari om 8 uur ’s ochtends in het bos!
