Daar zit je dan, zondagnacht om 14 over 2.
Het is lang, heel lang geleden dat ik heb geschreven.
En ik heb het gemist!
De weken en maanden vlogen als een malle voorbij in een niet aflatende stroom van carrière, huiselijke beslommeringen, projecten, ontwikkeling en reflectie.
De vaart zat er zodanig in dat ik regelmatig vergat dat ik ervan hou om te schrijven.
Ik vergat wel meer.
Ik vergat mezelf ook af en toe een beetje.
Ik denk dat het daardoor komt, dat ik nu al 5 minuten naar mijn scherm zit te staren.
Voorheen vloeiden de woorden automatisch uit mijn vingers, nu is er slechts stilte en een wanhopige poging de draad weer op te pakken.
Luisterend naar de regen die tegen het raam tikt overdenk ik het allemaal zo’n beetje.
Waar ben ik mezelf kwijt geraakt?
Het zal ergens tussenin zijn gebeurt; op zo’n snel vergeten moment waardoor je, je oprecht afvraagt: ‘Waar heb ik de boot gemist?’
Daar dus. En met dat gezegd hebbende realiseer ik me ook dat ik ook al geruime tijd aan de wal sta en dat de boot genaamd ‘Mijn leven’ ergens achter de horizon is verdwenen.
An sich is dat niet zo erg. Ergens is het ook wel fijn.
Grappig, dat had ik een jaar of twee geleden beschouwd als een wereldramp 1e klasse.
Op de één of andere manier heb ik me er mee verzoend.
Heb ik geaccepteerd dat ik nu echt een stapje terug moet zetten om straks sterker naar voren te kunnen komen.
De stappen daadwerkelijk zetten is een ander verhaal, maar dat terzijde.
In een poging beter naar mezelf te leren luisteren las ik onlangs een boek genaamd ‘Nooit meer te druk’. Want daar wringt de schoen.
In de afgelopen maanden ben ik erachter gekomen dat ik me zo godsgruwelijk fanatiek verantwoordelijk voel voor van alles en nog wat dat ik daardoor maar door blijf rennen als een kip zonder kop en vergeet dat ik zélf ook nog besta.
Controle is het toverwoord en vanuit een soort sadomasochistisch genoegen blijf ik steeds meer ballen de lucht in gooien.
Dat komt natuurlijk ergens vandaan echter, dat is minder interessant. Veel interessanter is het om na te denken over hoe ik die ballen wat kan beperken zodat er wat tijd overblijft voor wie ik ben.
En dat is altijd de mooiste vraag. ‘Wie ben je dan?’
Ik kan u mededelen, ik ben een totaal ander iemand dan dat ik altijd dacht.
En was me dat even een eye-opener zeg. Oi.
Werk aan de winkel dacht ik een paar maanden geleden. Tijd om de balans eens op te gaan maken want als ik zo door blijf gaan dan gaat het niet goed.
‘Ach dat valt allemaal wel mee’ was mijn eerste reactie en boy, did I got that wrong too!
Mijn lijf begon namelijk voor het eerst in mijn leven iets anders te doen dan dat ik gewend was. Het zei zachtjes ‘stop’.
Maar hee, eigenwijs als ik ben en vastgeroest zittend in mijn millennial patroon luisterde ik niet.
En toen was hij daar. De man. Met de hamer. Boem is ho. En boem was het.
Dat was wel even schrikken.
Schrikken maar, blijkbaar ook noodzakelijk want in de afgelopen maanden ben ik begonnen met het roer zachtjesaan om te gooien.
Zachtjes, precies het juiste woord want zacht was ik al een tijdje niet meer.
Overlevend op adrenaline, succes, geld, macht en nog meer succes was ik even vergeten dat Manon twee kanten heeft.
Hard won het van zacht en alles wat maar een beetje in de buurt kwam van wie ik was of van wat ik wilde werd onherroepelijk overboord gegooid onder het mom dat het nu niet uit kwam.
En dus maakte ik een plan. En nog een plan.
Ik liet mijn rechter boven arm vol tatoeëren met een zelf bedacht ontwerp om mijn zachte kant niet te vergeten.
Ik besloot mijn huis te gaan verbouwen.
Ik maakte een afspraak bij een psycholoog.
Ik begon na te denken over waar ik mijn voldoening uithaal.
Ik probeerde te bedenken wanneer ik voor het laatst echt oprecht ergens blij van werd.
Ik heb mensen verteld dat ik niet zo lekker in mijn vel zat.
Ik heb vriendschappen die deze boodschap niet konden handelen aan de kant geschoven.
Ik heb voor het eerst in mijn leven openlijk gezegd dat het me teveel werd, dat ik tijdelijk een stapje terug moest gaan zetten en, ik heb dat stapje ook gezet.
En nu sta ik hier. Kost het schrijven van deze blog me nu een stuk minder moeite dan een half uur geleden.
Ik ben oprecht blij geweest met dat stop-signaal.
Blij dat ik op tijd ben en de kans heb gecreëerd om iets te veranderen.
Blij dat ik merk dat die verandering me goed doet en vooral blij om te merken dat ik het voor elkaar krijg om mezelf vaker op de eerste plek te zetten.
Blij dat ik weer ben gaan schrijven, ook al gaat het nog niet zo makkelijk als dat het ging.
Iedere dag merk ik dat de balans een heel klein beetje veranderd. Wat hard was wordt zachter, ik kom dichter bij mezelf.
’T zal nog wel wat tijd kosten voordat ik er helemaal ben maar, tijd geef ik mezelf inmiddels.
Het jaar loopt bijna ten einde, en daarmee ook de grootste ‘hobbel’ in dit proces.
Het was me de uitdaging wel maar ik ben klaar. Klaar om straks ontspannen jonglerend met de helft aan ballen te shinen als een malle. Want uiteindelijk, als alles gezegd en gedaan is, is dat wie ik ben.
