Sidenote: geen blog dit keer maar een gedichtje; omdat het 19 december precies 2 jaar geleden is dat mijn vader overleed.
______________________________________
Mensen zeggen dat het slijt maar dat doet het niet.
Je leert ermee leven, accepteert het en omarmt uiteindelijk je verdriet.
Het zit in een klein holletje; recht onder je hart, daar leeft het voort stil en klein
Herinneringen groeien en jij, jij leert leven met de pijn
Voor altijd getekend, voor altijd een stukje kwijt
Een stukje papa, een stukje liefde, verdriet en ja, ook een stukje spijt
Maar het gaat goed, ik mag niet klagen want het leven leefde voort
Maar nooit fladderde ik meer zoals 2 jaar geleden, zoals het in mijn hoofd stiekem nog steeds hoort
Dat fladderen is veranderd en ik veranderde mee
Ik kon ook niet zoveel anders, ik liet me maar rollen, als golven naar de zee
Bloedend of huilend, lachend, pratend en soms grommend als een gewond dier
Ik heb je dood gegeten en gedronken pap, ik ging er dwars doorheen. Mijn enige manier.
Inmiddels kan ik zeggen: de Manon van vandaag is zoveel meer als toen
Minder onbevangen wellicht; maar zoveel zachter, zoveel meer focus op zaken die er wél toe doen
En omdat ik jouw dochter ben fladder ik weer meer de laatste tijd; alleen en op eigen kracht
Een enkele keer denk ik nog terug aan hoe het was, als ik niet kan slapen en op mijn rug lig te staren naar het donker van de nacht.
Denk ik terug aan dat laatste moment, dat ik je levenloos zag liggen daar onderaan de trap
De laatste keer waarop ik mezelf hoorde zeggen:
“Ik ben zijn dochter. En dat, dat is mijn pap.’’
__________________________________________
