De afgelopen maanden ben ik bezig geweest met een transformatie.
Ik werd me gedurende dat proces overigens pas bewust van het feit dat ik aan het transformeren was maar dat terzijde.
Wat is er veel veranderd.
Wat zijn er veel lampjes aangegaan, de ‘Aha’ momenten zijn niet meer op één hand te tellen.
Wat maakt het me blij maar wat is het ook raar af en toe.
En wie ben jij dan?
Ruim 4 maanden heb ik me ondergedompeld in therapie en mezelf.
De rest van de wereld bestond even niet meer.
Ik heb geleerd weer te voelen. Te luisteren naar Manon, rust in te bouwen, mezelf gedoseerd uit te dagen en vooral om zaken even te laten ‘etteren’ en niet direct met een oplossing te willen komen.
Als ik terugkijk naar het afgelopen jaar waarin ik soms als een kip zonder kop achter zaken aanholde, ik geen energie had, me vaak niet lekker voelde, strak stond van de continue aanwezige stress en vooral heel vaak bang was.
Hoe anders is mijn leven nu dan!
Op alle terreinen, van werk tot aan vriendschappen; van gezondheid tot aan de inrichting van mijn huis….overal heb ik veranderingen doorgevoerd.
Het leuke is om te bemerken dat waar ik eerst heel bewust moest nadenken om patronen te doorbreken deze nu al wat aan het inslijten zijn.
Vanzelfsprekendheid heeft zijn intrede gedaan en dat geeft zo mogelijk nog meer rust en voldoening.
A la Manon dacht ik er dus te zijn.
Geen rekening houdend met dat laatste stukje venijn. Het laatste stukje angst en beven wat blijkbaar dieper zat dan ik had verwacht.
Angst versus liefde
Vanaf mijn 5de is de liefde voor paarden er ingeslopen. Het is een integraal onderdeel geworden van mijn persoonlijkheid.
Een leven zonder dieren, zonder paarden is in mijn optiek geen fijn leven.
Ik ben geen overfanatieke Anky of mensenschuwe kluizenaar gelukkig en ik heb geleerd om paarden van nature te verweven in mijn leven wat bestaat uit zoveel meer.
Maar, op de moeilijke momenten kan ik erbij, is het er en helpt het me.
Noem het een hobby, noem het een passie; ik noem het Manon.
Wat voor mij als een verrassing kwam is dat ik ook in mijn paarden-beleving last heb gekregen van de verkeerde patronen.
De angst. De onzekerheid. Het ‘op safe spelen’ en vooral geen ambitie tonen.
Tot vannacht.
Gisteren ben ik namelijk wezen kijken bij een paard om de veestapel mee uit te breiden en, waar ik voorheen mezelf altijd profileerde als de ‘’liever lui dan moe paard’’ liefhebber reed ik gisteren na het bezoeken van zo’n type paard met een gemixt gevoel naar huis.
Leuk dier hoor, daar niet van maar niet meer voor mij.
En oi, sloeg me daar de paniek even toe zeg.
Het was hoofd versus hart; ‘’Kies nou maar voor safe Manon, dan weet je in ieder geval wat je hebt. Je kunt wel ambitie hebben maar dat lukt je tóch niet’’ versus ‘’Manon, hier ben je na 3 maanden op uitgekeken. Je voelt de potentie, pak hem nou gewoon vast en go!!’’
De schaar erin!
Ik realiseerde me vannacht, toen ik de slaap niet kon vatten dat het helemaal niets met het brave dier in kwestie van doen had.
Al was het een groen paard met een glitterstaart geweest.
Het ging om mij.
Het laatste touwtje om de transformatie te voltooien diende doorgeknipt te worden en alle jezus, wat een ópgave.
Misschien wel omdat die rare paarden zo nauw met Manon verweven zijn. Misschien wel omdat ik daar op mijn aller, aller kwetsbaarst ben.
Vanmorgen onder de douche heb ik het gedaan.
Ik heb die schaar gepakt en met trillende vingers en mijn ogen dicht heb ik ‘’knip’’ gezegd.
De hele ochtend ben ik al verdrietig.
Niet omdat de transformatie nu voltooid is, nee dat maakt me blij en enorm trots maar wel omdat ik afscheid heb genomen, definitief, van de Manon van de afgelopen 10 jaar.
Daar ligt ze dan. Het te klein geworden, grauwe velletje. Getekend door angst en pijn en zorgen en onmogelijkheden.
In gedachten heb ik het verbrand en, de eerst volgende keer dat ik op mijn nieuwe ‘’potentie en zelfvertrouwen paard’’ door het bos rij strooi ik het uit en rij ik zonder achterom te kijken de toekomst tegemoet.
