Scherpzinnige titel. Klopt als een bus.
Ik ben in verdomd veel dingen goed, in veel dingen supergoed maar er zijn ook enkele zaken die ik niet beheers.
Één daarvan is kabbelen.
Je weet wel, rustig meedeinen op de stroom des levens, je niet druk maken over futiliteiten, jezelf geen hoofdpijn bezorgen en vooral ontspannen achterover leunen en de controle loslaten.
Dat kan ik dus niet, niet een beetje niet; nee, dat kan ik uitermate goed niet.
En dat is lastig. Soms.
Maar, als die soms steeds meer ‘’vaker’’ begint te worden dan moet je er toch wat mee.
En zo toog ik gisteren in de auto naar Den Haag; ik moest er toch toevallig zijn voor een meeting en zo had ik mooi de tijd om onderweg eens even met mezelf de analyse in te duiken; een plan te vormen en wat wijzigingentjes aan te brengen.
Precies; ik liet het dus vooral niet kabbelen.
Ik creëerde de ene na de andere stroomversnelling, waterval, draaikolk, oceaanstorm en cycloon, zolang het maar niet kabbelde.
Gefrustreerd stapte ik in het donker weer uit mijn auto; thuis.
Ik had nou niet het idee dat ik veel opgeschoten was.
Gelukkig ben ik dan wél weer redelijk goed in loslaten en slapen dus hé; vandaag weer een nieuwe dag.
Na de nodige werkgerelateerde zaken, borrels, paard beweging geven, nog een borrel en op de bank neerploffen kreeg ik daar een telefoontje van een nog nader te definiëren persoon.
Hij zit ergens tussen zakenrelatie, mental coach en vriend in. Dan heb je even een beeld.
Gaandeweg het gesprek over whisky, toekomstplannen, dromen en valkuilen voerend kwam daar de gevreesde zin : ‘’Manon, jij kunt gewoon niet kabbelen.’’
En daar had hij het bij het rechte eind; zelfs ik kon dat niet kromlullen.
Ik kan dat niet.
Dagelijks zie ik mensen voorbij kabbelen.
Zich niet druk maken, zich niet realiserend dat ze überhaupt een lat hebben laat staan dat ze hem (te) hoog leggen.
In mijn ogen geen ambitie; geen passie en geen tot weinig levenslust.
Ze kabbelen maar wat voort en dat vandaag verdacht veel weg heeft van vorige week is voor deze kabbelaars geen enkel probleem.
Voor mij wel.
Hij zette mij met deze constatering aan het denken; waaróm is dat voor mij dan wel een probleem?
Wat zou er gebeuren als ik alles eens liet kabbelen?
Zou de wereld vergaan, zou ik mezelf minder leuk vinden of, zouden anderen mij minder leuk vinden?
Zou ik minder succesvol zijn, minder geld verdienen, mezelf minder ontwikkelen?
Is dat belangrijk voor me?
Blijkbaar wel; en daar schrok ik van.
Hoe mooi zou het zijn als dat eens niet belangrijk was.
Maar wat is er dan wel belangrijk? Die vraag schoot direct als een soort super Tarzan dildo de grond uit.
Diep vanbinnen weet ik het wel.
Sterker nog, toen ik nog geen 6 maanden geleden uit de spreekkamer van de oncoloog kwam met het beste nieuws wat iemand maar kan krijgen wist ik het.
Leven.
Dat is het enige dat telt, dat is belangrijk; de rest is allemaal relatief.
En, toen ik twee dagen later in het vliegtuig stapte om de boel de boel te laten heb ik mezelf beloofd om te leven. Nu, vandaag, bewust.
Niet morgen, niet voor een ander, niet over 6 maanden, niet in een andere situatie of met andere mensen, niet voor mijn werk, voor geld, voor succes en voor macht.
Ik leef voor mezelf en ik leef nu. De rest komt, hoe je het ook wend of keert, later wel en dat is vroeg genoeg.
Confronterend; ik zie mezelf nóg zo zitten en dit bovenste stukje tekst in een iets andere bewoording opschrijven; er heilig van overtuigd dat ik dat ging doen. Ik had de kans gekregen, dan zou ik hem pakken ook.
Maar, niets menselijks is mij vreemd en zo ook de valkuil genaamd ‘’Ratrace van de Millenial anno 2017’’ niet.
En dus constateer ik vandaag dat die warme Turkse zon alweer heel ver weg lijkt.
Dat ik het ‘leven an sich’ alweer volledig aan de kant heb geschoven.
Opgevuld met presteren. Drukte. Ontwikkeling. Plannen. Mezelf over de kop werken. Met mijn snuit tegen de muur lopen. Vallen en koste wat kost weer op willen staan.
Van dat kabbelen komt zo dus niets terecht.
Gelukkig is dat niet verkeerd; het is niet meetbaar in termen van goed of fout; het is er gewoon.
Het maakt de zaken wel nodeloos ingewikkeld, dat werd me al snel duidelijk.
Ingewikkeld…het woord bleef door mijn hoofd spoken en voila, daar kwam de pragmatische Manon weer om het hoekje kijken.
Ingewikkeld is een nodeloos iets; dat kan anders, dat kan slimmer.
Dat kan zodanig dat het minder energie kost, dat het soepeler loopt, makkelijker.
En om dat te bereiken is het wellicht wel eens een idee om wat meer te gaan kabbelen.
Om jezelf de tijd te geven gedurende het ‘proces wat leven heet’ af en toe nog eens stil te kunnen staan bij datzelfde leven.
Geloof me, dat ga je niet redden als je van stroomversnelling naar waterval gaat; dan ben je alleen maar bezig je kop boven water te houden.
En zo geschiedde, dat ik de keus maakte maar eens wat meer te gaan kabbelen.
‘Wat een ellende’ schoot er door mijn hoofd. Ik wil niet kabbelen want ik wil daar naartoe en daar, en daar en daar!
Totdat ik me ineens iets realiseerde; ook kabbelend kom je vooruit.
Het gaat wat minder snel maar hé, je kunt wél van het uitzicht genieten onderweg, je komt nog eens interessante nieuwe mensen tegen, je hebt veel meer tijd om te genieten en te ervaren.
Da’s tof!
En, al kabbelend kom je er wel, uiteindelijk.
Ten slotte ben ik pas 30, ik heb zeg maar nog wel even de tijd…..
