Ben jij je er wel eens van bewust wat er gebeurt wanneer je ‘Nee’ zegt?
Nee he?
Daar denken wij mensen niet zoveel over na.
Waarom zouden we ook; het is tenslotte makkelijker om ‘Ja’ te zeggen.
Eens in de zoveel tijd dwing ik mezelf bepaald (aangeleerd) gedrag onder de loep te nemen.
Om bewuster om te gaan met bepaalde processen, keuzes anders te maken.
Ik trek mezelf dus uit mijn comfortzone.
Nou beschouw ik mezelf als tamelijk assertief; ik laat me de Boursin niet van het stokbroodje eten.
En toch zijn er dan situaties waarin ik eigenlijk gewoon een dikke vette ‘Nee’ wou zeggen maar dat niet deed.
Frustrerend joh, helemaal omdat ik geen angstige vrouw ben en op die momenten toch handel uit angst.
Of kwetsbaarheid.
Of uit verlangen.
Afgelopen week zat ik voor mijn werk veel in de auto en dat zijn ook precies de momenten dat ik rustig eens met mezelf in gesprek kan gaan.
Dat doe ik dan ook, hardop, werkt perfect.
Ik analyseer, confronteer, beschouw en bekritiseer van alles en nog wat. Mensen, mezelf, mijn leven, projecten, plannen, valkuilen.
Ergens ter hoogte van Harderwijk kwam ik erachter dat ik eigenlijk eens wat vaker ‘Nee’ moet gaan zeggen.
Aanleiding daarvoor was het wegbrengen van mijn trouwe hond die morgen naar het hondenpension.
Het heerschap is inmiddels 11 en begint wat gebreken te vertonen. Stijf en stram komt hij ’s ochtends op gang en de urenlange wandelingen behoren al een geruime tijd tot het verleden.
Precies op het moment dat ik mijn agenda vol heb staan met allerhande afspraken incl. overnachting presteert hij het om zich te verstappen en op 3 poten en zielig kijkend de tuin in te komen.
Na een kort onderzoekje en een blik op mijn agenda besluit ik hem toch naar het pension te brengen; het is tenslotte maar voor één nachtje en ik druk de verzorgster op het hart dat hij het rustig aan moet doen.
Met tranen in mijn ogen rij ik weg.
Ik bemerk bij mezelf dat ik zodra ik op de snelweg zit begin te denken over medicatie, aangepaste therapie en ander voer om het duidelijke ‘verval’ maar te kunnen afwenden.
Terwijl ik de ene na de andere vrachtwagen inhaal realiseer ik me: ‘Dat kun je niet Manon’ en ik begin te snikken.
10 jaar samen met de meest prachtige hond aller tijden en ik kan er niets aan doen dat de dag dat zijn leven stopt snel dichterbij komt.
Andere situaties passeren mijn gedachten.
Relaties die niet werkten maar waarin ik bleef hopen.
Projecten die te lang hebben lopen sudderen.
Keuzes die ik loop uit te stellen.
Ik ben er klaar mee.
Voortaan zeg ik ‘Nee’. Eerder en vastberadener dan dat ik dat nu zou doen.
De consequentie daarvan is dat het wellicht wat meer en wat heftiger pijn doet maar á la.
Ik begon het lijntje door te trekken; wat als je nee zegt en er gebeuren dingen waar je heel verdrietig van wordt?
Ja, wat als.
Is dat erg?
Is het erg om ‘Nee’ te zeggen en heel hard te huilen?
Nee.
Is het erg om je kwetsbaarheid te laten zien? Om duidelijk niet de sterkste te zijn?
Nee.
Is het erg om toe te geven? Erg dat je de controle niet hebt, dat je niet in staat bent om het naar je hand te zetten?
Nee.
En daar wrong de naaldhak. Al rijdend door het centrum van Hilversum realiseerde ik me dat ik blijkbaar moeite heb met accepteren.
Mezelf ergens bij neerleggen. Afsluiten. Verder gaan.
Dat was een eye-opener kan ik je vertellen.
Ik was inmiddels aangekomen op mijn eerste afspraak en ik parkeerde het gemijmer even.
Na een geslaagde en intensieve middag, een middelmatig etentje(volgende keer echt weer naar Loetje in Laren) bleef ik alleen over in de hotellobby.
Terwijl ik aan de bar stond als een ware Claire van Kampen incl. gin-tonic en moest concluderen dat de Gooische-Mannen-Jacht vandaag geen succes zou opleveren droop ik af naar mijn kamer.
Bad aan, hele flesje badschuim erin en ogen dicht.
Hardop heb ik alle dingen benoemd die me dwars zaten, waarop ik ‘Nee’ wil gaan zeggen.
Ik was er in 10 minuten mee klaar.
Rozig en schoon besloot ik nog één sigaretje te roken op het balkon voordat ik in bed zou stappen.
Al rokend ging de balkondeur naast me open; een Rotterdammer puur sang stapte naar buiten.
Zakenman van een jaar of 45, strak in de pantalon en een pakje VanNelle in zijn hand.
In onvervalst plat Rotterdams zij hij: ‘ Ik kon niet alles verstaan wat je daar in bad aan het vertellen was wijffie maar ik zou je adviseren om het los te laten; dan heb je namelijk twee handen vrij’.
Met een schalkse glimlach erachter aan ‘Ik ga nog lang niet slapen, zin in een borrel?’.
Ik schoot in de lach; checkte de man eens van boven naar beneden en alhoewel het exact mijn type was besloot ik dat het genoeg geweest was voor vandaag.
‘Nou, wat zeg je ervan? Zie ik je zo?’
Met mijn liefste glimlach én een kushandje drukte ik mijn sigaret uit.
Nee.
