Een gedeelte van mijn leven breng ik door in wachtruimtes. Ik probeer dat te beperken maar soms kom je er niet onderuit, mijn vak vereist nou eenmaal veel vergaderingen en meetings.
Ik heb in chique, fancy wachtruimtes gezeten; waar er verschillende soorten water getapt kunnen worden uit designkranen en de koffie versgemalen wordt door omhooggeschoten stagiaires met blonde staartjes en een te grote bril.
Ik heb ook in afgewerkte, groezelige kamertjes gezeten. Verder lezen →
Onlangs zat ik in een zakelijk gesprek, aan tafel bij een gedegen, keurige, in de pas lopende man.
Een aardige kerel, begrijp me niet verkeerd.
Het gesprek kabbelde wat voort. Uitschieters waren in geen velden of wegen te bekennen.
Verder lezen →
Dat zijn van die ronde dingen, klein of groot; zolang ze maar rond zijn.
Cirkels komen op allerlei momenten en manier in je leven voort; we staan er alleen niet bij stil.
Wij mensen denken altijd maar dat we vooruit gaan of, als het even tegenzit achteruit.
In een rechte lijn, soms met wat omwegen, maar we denken nooit ‘rond’.
Verder lezen →
De afgelopen maanden ben ik bezig geweest met een transformatie.
Ik werd me gedurende dat proces overigens pas bewust van het feit dat ik aan het transformeren was maar dat terzijde.
Wat is er veel veranderd.
Wat zijn er veel lampjes aangegaan, de ‘Aha’ momenten zijn niet meer op één hand te tellen.
Wat maakt het me blij maar wat is het ook raar af en toe.
Vorige week was het Internationale Vrouwendag.
Bah.
Ik heb daar zo helemaal niets mee.
Rondom vrouwendag zie je overal berichten omhoog schieten over ‘Gelijkheid’, ‘Vrouwen die net zo goed/slim/mooi/rijk/whatever zijn in vergelijking tot mannen’ en vooral ‘Empower your sister’ berichten.
Ik empower helemaal niets. Ik heb vriendinnen, geen sisters. Ik up helemaal niemands ‘back’ en ik ben zéker niet in de veronderstelling dat ik gelijk ben aan een man.
Dat ben ik namelijk niet, net zo min als dat welke andere vrouw ter wereld dat is.
Ik heb namelijk tieten en een man niet. Einde discussie.
Verder lezen →
Juf Ank uit De Luizenmoeder noemde het afgelopen zondag al.
‘Waait er ein-de-lijk weer een frisse lentebries door mijn voorbips!’
En dat is exact het gevoel wat heel vrouwelijk én mannelijk Nederland de afgelopen dagen herkende.
Verder lezen →
Wat een dramatische titel, zo op het eerste gezicht.
Het grappige is; wat je verliest kun je altijd weer terugvinden.
Verliezen staat altijd tegenover vinden. Ying en Yang, het één kan niet zonder het andere bestaan.
Maandag 7 januari 2019, ik moet nog even wennen aan die 9.
De eerste week ‘’nieuw jaar’’ zit er weer op en daarmee ook de goede voornemens die heel Nederland trouw bedenkt maar nooit uitvoert.
Eigenlijk krijg ik zelden meer de vraag, men weet dat ik er niet aan doe. Dat het niet mijn stijl is ergens mee te stoppen op een bepaald moment laat staan ergens aan te beginnen.
Ik begin wanneer ik wil.
En zo begon 2019.
Zonder veel bombarie, thuis, met een fles Moët en de kat op schoot.
Samen hebben we naar het vuurwerk gekeken en al leek het soms een tikkeltje op een imitatie van de Gazastrook, mooi was het wel.
Verder lezen →
Bouwen. Het is mijn achternaam.
Tevens een werkwoord en, laat die twee nou eens goed bij elkaar passen!
De afgelopen weken ben ik druk bezig geweest met bouwen.
Bouwen aan mijn huis voornamelijk.
Waar ik vóór de zomer nog dacht in 2 weken even een ander huis neer te zetten, tijdens de herfst werd me duidelijk dat een verbouwing niet voor niets reden is voor scheidingen, ruzie en vooral een hoop lijstjes en gepieker.
Kijk je wel eens naar het programma ‘Ik vertrek’ ?
Daar zit je dan, zondagnacht om 14 over 2.
Het is lang, heel lang geleden dat ik heb geschreven.
En ik heb het gemist!
De weken en maanden vlogen als een malle voorbij in een niet aflatende stroom van carrière, huiselijke beslommeringen, projecten, ontwikkeling en reflectie.
De vaart zat er zodanig in dat ik regelmatig vergat dat ik ervan hou om te schrijven.
Ik vergat wel meer.
Ik vergat mezelf ook af en toe een beetje.
Verder lezen →
