Ieder mens heeft er wel één, een enkeling heeft er zelfs meer.
Rauwe randjes. Het moment dat je tussen verstand en pure emotie zit, waar er geen controle meer bestaat en waarbij je primair reageert.
Het heeft me altijd gefascineerd, die rauwe puurheid van mensen.
Al naar gelang het karakter verschillend in uiting en intensiteit.
Maar altijd wordt men er bang van, ieder randje gaat gepaard met een jachtige blik en vaak een terloopse hand die voor een mond wordt geslagen.
Alsof het verkeerd is ongecontroleerd te zijn. Verkeerd is om te voelen of je emotie te laten zien.
Onze taal staal er vól mee; ‘De teugels strak in handen houden’ en ‘Vertrouwen is goed, controle is beter’.
Het lijkt wel alsof een onzichtbare hand ons zover mogelijk bij de rauwe randjes van de mensheid vandaan probeert te houden.
Hoe voorspelbaarder we zijn hoe beter we scoren in het leven.
Oud vs nieuw
Die keurigheid ontstond al vroeg in onze ‘beschaving’. Politieke spelletjes, de wijze van oorlogvoering binnen verschillende tijdperken, de etiquette binnen de adel, de Kerk, het verschil tussen de Bijlmer en Oud Zuid. Het gaat maar door en door.
Hoe meer we ons inhouden, hoe meer we volgens de sociale maatstaf leven en dat vervolgens dan ook delen op Social Media.
Het is, als je er echt over na zou denken, om misselijk van te worden.
Con-ti-nu zijn we bezig met ‘de ander’.
Met de controle houden over onze miezerige leventjes. Met een doel nastreven wat kant nog wal raakt.
Maar, vroeg of laat vreet het je op. Constateer je dat je zo ver van jezelf af bent komen te staan dat je niet meer weet welke kant je uit gaat. Komen de eerste barsten in je leven, je relatie, je werk en je wereld.
Je raakt de controle kwijt.
Barsten die niet meer te lijmen zijn, die grote gapende onzekerheden achterlaten waardoor je al piekerend en zuchtend ouder en ouder wordt en dan, dan ga je dood.
Klinkt deprimerend he? Klopt helemaal, want dat ís het ook.
Terwijl de oplossing of beter gezegd; het alternatief, zo kinderlijk simpel is.
Omhels ze, die rauwe randjes. Dans ermee, geef ze ruimte en geef jezelf daardoor de ruimte.
Seks op het randje
Afgelopen week zat ik aan tafel bij vrienden, na het eten ontstond er een interessant gesprek over onzekerheid, seks en persoonlijke voorkeuren.
De sfeer was goed, iedereen voelde zich veilig genoeg om zich uit te spreken en dat leverde mooie inzichten op.
Zo’n rauw randje kenmerkt zich doorgaans door het gebrek aan controle bij een bepaalde activiteit of emotie. Zo ook seks.
In dit geval behield de ene partij graag de controle en veiligheid en de ander zocht wanhopig naar het rauwe randje maar kon dit niet vinden.
Dit gaf een patstelling.
Er werd gesproken over elkaar de ruimte bieden, je kop in het zand steken, over grenzen heengaan, onzekerheid en zelfvertrouwen.
We kwamen er niet uit.
Het rauwe randje lag op de rand van de tafel naar ons te kijken. Het lachte.
Op de terugweg in de auto ging ik in gedachten eens door mijn eigen rauwe randjes heen.
Ik ken de meeste inmiddels maar er ontstonden de afgelopen tijd een aantal nieuwe, onbekende randjes.
Ik hou van ze, van de oude en de nieuwe. Ik hou van het gevoel geen flikker meer te kunnen sturen. Geen greintje controle te hebben. Vrij te vallen; in emotie, in lust of in reflectie.
Mensen denken vaak dat mijn leven één groot gecontroleerd plan is; het bewijs van mijn acteertalent kon niet duidelijker zijn.
Het gesprek van die avond schoot weer door mijn hoofd, de Golden earring schalde uit de speakers en ik trapte het gaspedaal in en lachte.
En vanuit mijn ooghoek zag ik hem, op de passagiersstoel van de Benz. Onderuit gezakt en genietend van de zachte stoel na de harde tafel. Het randje van deze avond hield ook van mij.
