Het is stil. Toen ik vanmorgen wakker werd en me omdraaide, zwevend tussen slaap en waken. Stil; toen ik naar beneden liep, de koelkast open trok en met pannen rammelde.
Het is stil, als ik opsta en door de kamer heen en weer loop, zoekend naar geluid. Het is oorverdovend stil en het grijpt me met lange, verstikkende vingers.
Tien jaar lang zijn we samen geweest, was jij onderdeel van mijn leven. Avonturen hebben we beleefd, mooie herinneringen gecreëerd. We hebben gezwommen en gegeten, geknuffeld en vervloekt. We hebben veel gepraat en nog meer gezwegen maar het was nog nooit zo stil.
Al die tijd dat we met zijn vieren waren, niet altijd in harmonie maar wel altijd samen. Nu zijn het er nog 3. Lamgeslagen kijken we elkaar aan, zwijgend voelen we dezelfde stilte. Er drupt een traan langs mijn wang.
Ondanks dat jij weg bent en nooit meer terugkomt draait de wereld gewoon verder. Ik raap mezelf bij elkaar, zet mijn zonnebril op en doe de wekelijks boodschappen. Zelfs in de supermarkt confronteer je mij met je vertrek. Ik reken af, stap in mijn auto en rij terug naar daar waar het stil is.
We wisten beiden dat dit moment een keer ging komen, ik wist het vanaf het moment dat je in mijn leven kwam. We hebben er over gepraat, nagedacht en afgelopen vrijdag was daar die dag. De keuze, gemaakt uit louter zuivere liefde was mijn verantwoordelijkheid. En ik was het aan je verplicht die te maken.
Ik mocht niet aarzelen, en dat heb ik ook niet gedaan.
Alle uren, alle dagen, alle jaren dat we samen zijn geweest. Dat we een twee-eenheid vormden en mensen naar één van ons beiden zochten als ze slechts de ander zagen. Alle blikken die we zwijgend hebben gewisseld.
Alle emoties, alle veranderingen, al het leven wat we samen hebben geleefd.
Er is nu een einde aan gekomen. Mijn ogen zijn dik en mijn keel doet zeer. De stilte zal worden opgevuld op termijn en de tranen zullen veranderen in een glimlach bij de herinnering aan jou, aan ons samen.
De enige weg is er dwars doorheen, ooit zijn we samen begonnen te lopen en samen namen we ook de allerlaatste stap. Tot het bittere eind, dat is wat ik je ooit beloofd heb en ik ben er trots op dat ik deze belofte heb kunnen volbrengen.
Met in mijn handen jouw riem liep ik alleen de praktijk uit, op weg naar een toekomst alleen.
Het is stil in huis. Stil in mijn hoofd en stil in mijn hart. Mijn handen trillen als ik opkijk van de laptop en jouw silhouette nog op de bank zie liggen, de vieze plekken op het raam van je neus als je blij was dat ik thuiskwam.
Cadíz. Je was de beste hond die een baas zich ooit zal kunnen wensen en in deze stilte klinkt de liefde het hardst.
Dankjewel Vriend. Goede reis.
