10 dagen geleden had ik mijn zinnen gezet op de hoofdprijs in de Staatsloterij Droomsalaris trekking.
Ik zag mezelf al helemaal gesetteld zitten op een Franse berg met paard, poes en gespierde tuinman die iedere ochtend verse croissants au beurre mee zou brengen. In de late avondzon, nippend aan mijn glas rode wijn afkomstig uit eigen wijngaard en filosoferend over het leven.
Ik won niet.
De melding was kort maar krachtig: ‘’Helaas, maar; doet u de 10e weer mee? Dan maakt u opnieuw kans.’’
Licht aan het einde van de tunnel
En zo ging ik overstag. Zit ik as we speak met mijn online loten(10 dit keer) opnieuw die berg in te richten en me af te vragen hoe dat eigenlijk werkt; dat ‘’niet meer mee doen’’.
Er doen in mijn leven een heleboel mensen niet meer mee. Ik ben daar vrij makkelijk in geworden de afgelopen jaren.
Werkt goed. Ruimt op. Geeft verheldering en licht aan het einde van de tunnel als het eens donker is.
Alle mensen die zich de afgelopen maanden druk hebben gemaakt over het COVID-geneuzel. De overspannen uitgezakte huisvrouw die een Albert Heijn medewerker uitkafferde omdat ze de winkelwagentjes niet goed schoonmaakte, eenieder die zich bang liet praten door ons falende kabinet, alle zeurende middenklassers omdat ze óók een bonus van € 1000,- wensten te ontvangen.
U doet niet meer mee.
Open deur
Het BLM gedoe. Iedereen die een onterechte dood sterft door te hardhandig optreden van de politie is een slachtoffer teveel. Wit, zwart, paars of met paisley-motiefje.
De activisten die ogenblikkelijk de straat op doken vanuit hun gevoel van racisme; wellicht een eye-opener…racisme is iets wat je zelf toelaat. Indien je dat niet snapt, dan doet ook u niet meer mee.
De boeren die door hun opstand gevaarlijke situaties creëerden voor mens en dier, de LGBT community die strijdt voor een neutraal geslacht bij de aanvraag van een nieuw paspoort, Femke Halsema, Trump, de ouders die tijdens onze ‘lockdown’ non-stop klaagden over hoe zwaar hun leven was met hun kinderen. De mensen die geen rekening houden met een ander. De vrouwen die andere vrouwen omlaag halen , bang zijn geworden voor mannen en werkelijk ieder excuus aangrijpen om zich in de slachtofferrol te wentelen. De mannen die niet meer de deur open houden en niet regelmatig bij het wakker worden tegen hun partner zeggen: ‘’Je bent prachtig’’.
Beste mensen, u doet vanaf nu ook gewoon niet meer mee.
Vive la France!
Klinkt negatief he? Is het ook maar gelukkig is negatief niet per definitie slecht. Negatief kan ook heel goed zijn.
Het kan je ook laten nadenken over waar je staat. Wie je bent. Welke patronen je wilt doorbreken.
En daar komt die berg in Frankrijk weer op de hoek.
Want blijkbaar voel ik de behoefte om mijn volledige leven wat ik in de afgelopen 33 jaar opgebouwd heb dan sans rancune achter me te laten en om te gaan voor ‘un peu de plaisir’.
En dat zegt wat. En is tegelijkertijd veel interessanter dan al die mensen die niet meer meedoen.
Het gaat, in dit leven, namelijk niet over hen. Het gaat over mij.
Over mijn dromen. Mijn weg. Mijn ravijnen en woeste rivieren. En mijn glooiende vergezichten(en die croissants).
Opmerkelijk.
3 x is scheepsrecht
Afgelopen week zat ik bij een helderziende.
Niet omdat ik daar nou blind in geloof maar omdat ik ontzettend nieuwsgierig was.
Of je er nou wel of niet in geloofd; de beste man noemde een aantal rake punten.
Over wie ik ben (daar scoorde hij 9 o/o 10), mijn verleden en heden, toekomst en banale zaken als relaties en carrière.
Ik heb het hele gesprek opgenomen en gek genoeg is het alweer volledig van mijn netvlies verdwenen, op één component na.
3.
Verbazingwekkend genoeg kwam die 3 op meerdere manieren steeds weer in mijn leven terug.
Het moge duidelijk zijn dat mijn gekozen eindcijfers bij die verrekte loterij dus ook 33 zijn.
Maar, ergens voelde ik wel een soort van onderliggende boodschap.
Noem het intuïtie, een gevoel of gewoon boerenverstand.
Ik ben nu 33, ik heb 1/3 van mijn leven gehad, als ik midden in de nacht wakker schiet omdat ik moet plassen en ik check de tijd dan is het áltijd 03.33 uur.
Ik moet vaak 3 keer dezelfde fout maken om echt iets te leren. Mensen krijgen van mij altijd 3 kansen. Ik rij mijn paard 3 keer per week. Problemen overdenk ik altijd 3 keer(met 3 verschillende analyses) voordat ik ze oplos en loslaat.
Kortom. Die 3 die doet wat.
En nu ben ik dan 33. Ergens dacht ik in een flits op de terugweg: ‘Dit is het jaar dat het gaat gebeuren’.
Maar, over wat ‘dat’ dan is ben ik nog niet uit.
Ik ga eerst mijn 3e glas wijn inschenken, de loterij winnen over een uurtje en er nog 2 keer extra over nadenken.
