Bouwen. Het is mijn achternaam.
Tevens een werkwoord en, laat die twee nou eens goed bij elkaar passen!
De afgelopen weken ben ik druk bezig geweest met bouwen.
Bouwen aan mijn huis voornamelijk.
Waar ik vóór de zomer nog dacht in 2 weken even een ander huis neer te zetten, tijdens de herfst werd me duidelijk dat een verbouwing niet voor niets reden is voor scheidingen, ruzie en vooral een hoop lijstjes en gepieker.
Kijk je wel eens naar het programma ‘Ik vertrek’ ?
Daar komen standaard kromme muren, slechte leidingen, ondeugdelijke vloeren en houtrot naar voren.
Zo ook in Drenthe. En dan keer 3.
Maar inmiddels, bijna 16 weken vanaf het tekenen van het bouwdepot verder, kan ik dan zeggen: We zijn er bijná.
Bijna wel te verstaan.
Ik mag mezelf prijzen met een nieuwe badkamer, een nieuwe bijkeuken, nieuwe leidingen, een nieuwe vloer, allerlei nieuwe radiator-ombouw-dingen, een nieuw muurtje hier en daar, het dichtzetten van een ander muurtje, nieuwe verlichting, een nieuwe voortuin en als kers op de taart ook nog een nieuw toilet.
Ik heb ook 9 kuub aan sloopafval in mijn nieuwe voortuin staan en nog zo’n 34 vuilniszakken aan andere zooi die ‘nu ook mooi weg kan’.
Het eindresultaat, dat is waar het om gaat.
Die laatste zin dreunt als een soort van mantra door mijn hoofd als ik koffie uit serveer aan de Polen die het stukwerk kwamen uitvoeren, als ik wederom constateer dat mijn aannemer zijn afspraken niet nakomt en we wederom de planning moeten aanpassen, als een deur niet blijkt te passen en vooral als ik bij een willekeurige bouwmarkt mijn pinpas tevoorschijn haal.
Navenant detail, bij de plaatselijke Gamma kennen ze me inmiddels bij naam, weten ze hoe mijn kat heeft en krijg ik standaard koffie.
Ik had geen idee dat het zo zou zijn, (ver)bouwen.
Wat een desillusie en wat een zegen, wat een ellende en wat een blijdschap, wat een ontzettend aantal right-in-your-face spiegelmomentjes.
Maar hoe leuk is het, dat mijn huis nu ook echt mijn huis is.
Precies opgezet naar mijn eigen ontwerp. Mijn kleuren. Mijn materialen. Mijn kwaliteit van afwerking.
Maar ook, hoe leuk is het dat ik heb geleerd mijn autistische lijstjes ritueel te verbranden, om nog beter mijn grenzen aan te geven, om te lachen als er iets fout gaat, om het slagveld rustig over te laten aan allerhande ‘mannetjes’ en naar mijn werk te vertrekken.
Kerstmis gluurt al om het hoekje en daarmee het einde van de verbouwing.
Ik heb naast een mooie verbouwing met een hoop gevloek, enkele tranen maar vooral heel veel lachen niet alleen gebouwd aan mijn huis maar ook aan mezelf.
Manon, precies opgezet naar mijn eigen ontwerp. Mijn kleuren. Mijn materialen. Mijn kwaliteit van afwerking. En dat is uiteindelijk waar het Bouwen om gaat.
