Over een paar uur verruil ik de 34 definitief voor de 35; een jaar ouder en waarschijnlijk ook wijzer.
Net als tijdens de laatste uren voor Nieuwjaar ben ik me altijd bewust van hetgeen het afgelopen levensjaar me gebracht én afgenomen heeft, welke veranderingen ik heb doorgemaakt en wat ik geleerd heb.
Niet dat ik daar dan ook maar een seconde van wakker lig of vol motivatie mee aan de slag ga maar, opmerkelijk is het wel.
Iedere 7 jaar
Vanuit de antroposofie gaat men uit van levenscycli die 7 jaar duren; wat een toeval niet, ik betreedt straks de 5e ronde waarbij ik me blijkbaar bezig ga houden met het ‘Ontvouwen van mijn leven’.
Juist.
Volgens Google zal mijn doel en bestemming op deze wereld me de komende 7 jaar duidelijk worden.
Hoe mooi is dat! Eindelijk antwoorden op vragen die ik mezelf al jaren stel, eindelijk een koers, een doel, een richting en een afgebakende weg.
Maar, is dat eigenlijk wel zo mooi?
Wil ik dat allemaal wel weten?
Wil ik zo graag een doel? Voelde ik me de afgelopen 35 jaar doelloos? Snak ik naar die uitgetekende routing op de kaart van mijn leven?
Nee joh. Ben je gek!
Maar toch, daar in het donkerste hoekje van mijn hoofd sloeg de twijfel toe, het dilemma werd geboren.
Ik hou van fladderen. Van niet weten welke weg ik morgen insla. Van veranderingen, hoe lastig ze soms ook zijn. Ik hou nog wel het meeste van vrijheid, die is me liever dan mijn eigen leven.
Echter, om al het bovenstaande te kunnen doen en te kunnen voelen heb ook ik kaders in mijn leven aangebracht.
Een huis met een hypotheek, een carrière, een sociaal netwerk variërend van vage kennis tot aan soulmate. Een vaste routing bij de Albert Heijn hier in het dorp.
Hoe staat het één dan in verhouding tot het andere, is het toeval dat ik de dingen doe die ik doe en de keuzes maak die ik kies?
Toeval
Toeval is het meest overschatte woord in onze taal als je het mij vraagt. Het bestaat namelijk niet.
Ik heb het zelfs ergens op mijn lijf getatoeëerd, ‘Maktub’; vrij vertaald zoveel als ‘’Het staat geschreven’’.
Ik geloof niet in toevalligheden, ik geloof in het feit dat alles precies zo uitpakt als dat de bedoeling is. Dat is een lastige soms, want er gebeuren natuurlijk niet alleen maar leuke dingen.
Ik denk soms wel eens na, op een stille zondagmiddag, over wat gebeurtenissen leuk en verdrietig me gebracht hebben. Wat heb ik eruit gehaald wat er voor zorgde dat ik een wijzer mens werd?
Het is een hele lijst inmiddels.
Leuk verhaal dit hoor maar, wat houdt het nou in?
Hoe vormt dit je leven? Wat win je ermee?
Heel simpel gezegd; waarschijnlijk geen ene drol omdat wij mensen zijn geconditioneerd te leven naar ons verstand. We voelen niet of nauwelijks. Zetten ons hart op de laatste plaats. We berekenen en kaderen af. We kijken naar anderen en we zijn vooral bezig met hetgeen we (niet) hebben.
Zo ook ik. De keuzes die ik de afgelopen pak ‘m beet 15 jaar gemaakt heb, heb ik gemaakt op bovenstaande wijze.
Maar toch…
En toch, tijdens dat terugdenken vanmiddag realiseerde ik me dat het afgelopen jaar een jaar is geweest waarbij ik onbewust dat rationele verhaal steeds meer ben gaan negeren. Dat kon ook haast niet anders want ik werd continu op mezelf teruggeworpen door een ratjetoe van vervelende en verdrietige gebeurtenissen. 2021 was niet mijn jaar zei ik afgelopen december maar, wat als het dat nou juist wél was?
Wat als alles juist ontstond om mij een bepaalde richting uit te laten gaan? Wat als de veranderingen die ik in mezelf bemerkte konden plaatsvinden omdat ik er eindelijk eens aan toe gaf in plaats van ertegen te vechten?
Wat als ik eens zou stoppen met het volgen van de maatschappij en zou beginnen met het volgen van mijn eigen legende?
Een interessante gedachte, zo om 15:15 uur, maar teveel voor één keer. Ik bak dus eerst nog maar even een taart, gewoon omdat het zo hoort, en neem je de volgende keer mee in de volgende stap naar de legende van Manon.
