In ieder spelletje, van monopoly tot aan yahtzee, is het dé grote uitdaging.
6 gooien. Maar, wat nou als je nooit meer 6 gooit in je leven?
Het moment dat de dobbelsteen uitrolt en je de drie identieke rijen bolletjes naast elkaar ziet staan maakt ons hart een sprongetje.
Gelukt. Het hoogst haalbare. Eindbaas.
Dat 6 gooien hebben we inmiddels verder getrokken; het is een onderdeel van ons leven geworden.
De dobbelsteen op 6 laten eindigen staat synoniem aan succes, roem en status. Waar je ook maar mee bezig bent, wat je ook maar wilt bereiken; 6 gooien geeft altijd vleugels aan de progressie.
Welke progressie?
Maar, wat nou als je continu loopt de dobbelen en je dus nooit 6 gooit?
Als de progressie al lang is vertrokken net als de sms’jes van Mark Rutte?
Wat nou als je inmiddels een lamme arm hebt en vanuit je wanhoop de dobbelsteen alle hoeken van de kamer hebt laten zien?
Wat nou als je nooit meer 6 gooit in je leven?
Nooit meer een full house, een 4 of a kind of een bonus score?
Simpelweg omdat de 6 weigert mee te doen?
Die vraag stelde ik mezelf onlangs.
Het antwoord was verrassend. Zoals gewoonlijk.
Is 5 de nieuwe 6?
Mijn eerste oplossing was simpel; maak van de 5 de nieuwe 6.
Mijn eerder benoemde motto beter een 6 zonder stress dan een 7 zonder leven rijmt hier niet helemaal op maar het principe is hetzelfde.
In de praktijk werkt dit dus niet, want hoe vaak je ook 5 gooit, het geeft nooit hetzelfde gevoel. Een slap aftreksel van de euforie, een gemaakte glimlach en een weemoedig momentje van terugdenken aan die 6 je die vroeger wél gooide.
Mijn 2e ingeving gooide het over een volledig andere boeg; wat nou als je 2 dobbelstenen pakt?
2 maal 3 is namelijk ook zes, je vergroot je kansen.
Werkte ook niet, zie de uitleg hierboven.
En zo zat ik me daar te prakkeseren, zuchtend, de dobbelsteen in mijn hand.
Nou ben ik altijd al een groot fan geweest van omdenken dus ik dacht: ‘Manon, beetje afstand pakken en leg eerst de ziel van de 6 eens bloot’.
Nou, en daar kwam het hoor.
Omdenken
Vrij vlot bemerkte ik dat alle situaties waarbij ik in het verleden 6 heb gegooid me nooit écht iets gebracht hebben.
Jazeker….er was succes, geld, aanzien, status, macht, onzin waarvan ik dacht dat het zinvol was en vooral een hoop zelf voldane glimlachjes.
Ontzettend waardevol voor de meeste onder u denk ik zo. Maar laten we even realistisch blijven.
Wanneer je nu te horen zou krijgen dat je over korte tijd, laten we zeggen 6 maanden, niet meer wakker wordt.
Waar denk je dan aan als je ’s avonds de slaap niet kunt vatten?
Denk je dan terug aan de successen die je gevierd hebt met champagne, foie gras en bergen coke?
Denk je terug aan de acceleratie tijd van je dikke auto?
Denk je terug aan de mensen die nederig hun hoofd bogen wanneer je, je stem verhief in een onderhandeling of meeting?
Ik hoop het niet voor je.
Ik hoop dat je terugdenkt aan de mooie zonsondergang van vorige week, aan de geboorte van een veulen(of je kinderen natuurlijk ;-), aan de liefde die je voor anderen en naar ik hoop ook jezelf gevoeld hebt.
Dat je dan terugdenkt aan alle mooie momenten die je meegemaakt hebt; alle lessen die je geleerd hebt, hard of zacht.
Dus, hoe belangrijk is het nou eigenlijk om 6 te gooien in je leven?
Een vraag die ieder voor zich mag beantwoorden; mijn antwoord heb ik in ieder geval gevonden en glimlachend gooide ik de dobbelsteen over mijn schouder in de richting van de prullenbak die open stond.
Uiteraard mis, maar u raadt het al, ik gooide voor de laatste keer 6.
