Ik hoor je denken; daar hebben we de zóveelste blog over de Corona ellende die Nederland al ruim een maand in zijn greep heeft.
Mispoes.
Er is genoeg over gezegd en geschreven, de onderliggende boodschap is glashelder.
De situatie is kut.
En wat doe je dan, als je klem staat tegen de muur en geen kant meer op kan?
Dan ga je voor de spiegel staan, kin in de lucht en ga je jezelf eens even goed onder de loep nemen.
Zwaar gemoed
Datzelfde heeft onze premier Mark R. de afgelopen dagen ook gedaan volgens mij en zo toonde hij voor het eerst afgelopen week voor 8 miljoen kijkers een teken van onmacht.
Tussen de nieuwe lockdown regelementen door was hij daar; een diepe, allesomvattende zucht.
Mark heeft het zwaar.
Heel Nederland heeft het zwaar.
Dat stukje menselijkheid raakte me.
Een onverwoestbare man, ijzersterk, dodelijk intelligent en al-tijd ‘in control’. Hij liet zien dat ook hij ‘maar een mens’ is.
Mark zuchtte en iedereen zuchtte met hem mee.
Wat doen we nou
Tijdens het beitsen van mijn nieuwe schutting vanavond, want ja > Corona dus tijd over, luisterde ik naar het nieuwe album van Daniël Lohues.
Er kwam een liedje voorbij wat me de afgelopen weken menigmaal tot tranen heeft geroerd omdat het me deed denken aan mijn vader die recent is overleden.
‘’Wat doen we nou’’ heet het.
Rauwe, simpele zinnen in het plat Drents beschrijven uitermate treffend dat je het soms even niet meer weet. Dat je niet weet hoe je iets moet oplossen, hoe je om moet gaan met tegenslag of hoe je in godsnaam verder kunt leven.
Treffend.
Voor deze periode in ons leven maar ook voor al die momenten, Corona of Bavaria of whatever, waarbij je ook even stil komt te staan en geen idee hebt welke richting je nog uit kunt.
Het is niet erg, dat is wat ik de afgelopen maanden heb geleerd.
Het is niet erg als je het even niet weet. Het even niet onder controle hebt. Even jezelf niet herkent.
Je hoeft niet altijd direct met een oplossing te komen.
Het hoeft niet altijd direct geregeld te worden. Opgelost. Streep erdoor en verder.
Allennig
Het blijkt fantastisch te voelen dat je soms even niet verder komt. Dat je stil gaat staan. Voor die spiegel en hardop tegen jezelf kunt uitspreken: ‘’Wat doen we nou?”
Ik bemerk dat je, indien je het toelaat(en daar helpt Daniël weer bij), het een gevoel van voldoening geeft.
Niet omdat het nou zo fantastisch gaat want echt, soms is het licht aan het einde van de tunnel héél ver weg, maar omdat je echt naar jezelf begint te luisteren.
We ‘horen’ onszelf vaak niet meer. Worden overschreeuwt door meningen en maatschappelijke zaken. Over hoe het hoort. Hoe het zou moeten en vooral, het moet positief zijn en blijven.
En toch, als je die duisternis af en toe eens weet te omarmen dan leer je niet langer bang te zijn in het donker en is het licht uiteindelijk feller en warmer.
En zo slaan we ons als land door een lastige tijd.
Niet samen, niet eensgezind en zeker niet prettig.
Het onnozele geneuzel van alle social media en de misplaatste informatie ten spijt.
Je kunt niet samen voor die spiegel staan en je eigen duisternis omarmen, hoeveel je er ook over praat en filosofeert met anderen.
Op zijn Drenths; dat doe je ‘’allennig’’ en af en toe met een diepe zucht.
En wellicht is dat nog wel het lastigste.
